Blog
In september ontmoetten we elkaar voor t eerst. Volgens mijn vriendin hadden we veel gemeen: Rotterdam, de zorg en schrijven. Dus een eerste kennismaking werd gepland. Al meteen was t goed! Rotterdamse humor, zorgen voor een kwetsbaar kind en je ziel bloot leggen door middel van je pen. Het klopte inderdaad. Onze ziel lag daar waar de ander misschien niet altijd kon verwoorden wat er was. Maar taal verbindt en maakt zichtbaar wat er nodig is, of niet..
Met Kerst mocht ik haar oorlogsverhaal lezen. Ze was pas twaalf en de Hongerwinter nam Rotterdam in zijn greep. Ze zocht kooltjes voor haar kleine broertje van 4 ook al kostte haar dat tot 3 maal toe bijna haar leven. Vroeg wijs, dat was ze. Maar dat wordt je misschien ook door de omstandigheden waarin je opgroeit. Wie zal t zeggen. Maar stel je eens voor dat je op die leeftijd , in die tijd, helemaal alleen naar het verre Groningen werd gestuurd. Er was geen telefoon, post en internet in die tijd. Je wist , behalve dat wat je hoorde, niets van wat er gebeurde in de rest van het land. Iedereen leefde zijn eigen oorlog en probeerde zich staande te houden.
Ik was geroerd. Zo goed verwoord hoe een meisje van 12 zich staande hield en hoopte op een veilig tijdelijk (t)huis en later weer terug kwam op die kale lege plek waar niemand haar opwachtte…..de tranen rolde over mijn wangen. Wat een eenzaamheid! Maar ook doorgaan en met je rauwe humor proberen te overleven. Dit moest een ander ook lezen!
En zo gingen we aan de slag om het verhaal in een boek geboren te laten worden. Vorige week werd het boek bezorgd. Een doos met 100 exemplaren. Niemand kan er nu nog om heen! Tijd voor (h)erkenning! Voor leeftijdgenoten die er steeds minder zijn, maar ook voor de 12-jarigen van nu. Hoeveel zijn er niet van hen in andere landen die ook nu in dezelfde omstandigheden leven?
Ze is blij dat het nu zover is. En alsof de kosmos zich er mee bemoeide: de dag erna staat de kleindochter van de Groningse boer op de stoep! Ontroerd omdat dit een stukje verleden is wat voor haar de puzzel completer maakt. Geweldig! Ik ben weer ontroerd……alsof er ook bij mij iets recht gezet wordt. En haar bevlogenheid wordt ook de mijne. Telefoontjes worden gevoerd met de Nationale Bibliotheek, het NIOD, en het oorlogsmuseum. Overal is haar boek welkom. Haar verhaal waar nu wel een plek voor is. Waar men met open armen op wacht. Die armen die zij toen aan het eind van de oorlog zo miste. Het leven ging door…Maar dat van haar verliep niet altijd gladjes. Maar ze deed haar best.
Maar omdat ik er van overtuigd ben dat er bij iedereen van binnen een diamant schittert, wilde ik ook die van haar zichtbaar laten zijn. Dat voelt als mijn missie in dit leven. En of je nu 20, 56 of 83 bent, ook jij bent de moeite waard! Zo vinden we elkaars bevlogenheid……..en (h)erkenning. Een groter cadeau hoeft er niet te zijn………Dankjewel dat ik dit met je mag delen!
Wil je een boek van mw. Barendregt bestellen, laat het me weten.
